Propaganda ve Siyasal Kimlik: Siyasal Toplumda Kimliğin İnşası

Öz

Propaganda teknikleri geçmişten bugüne yönetilenlerin rızasını kazanmak amacıyla siyasal iktidarlar tarafından sıklıkla uygulanmaktadır. Özellikle baskı ve şiddet temelli yönetimlerin yerini rızaya dayalı yönetimlere bıraktığı modern toplumlarda, iktidarların halkın rızasını kazanması çok daha kritik bir hale gelmiştir. Bu bağlamda iktidarlar çeşitli propaganda tekniklerini kullanarak kişilerin anlam çerçevelerini değitirerek veya dönüştürerek kendi siyasal kültürlerini topluma aşılamaktadır. Kendi siyasal kültürlerini topluma benimsetmeyi hedefleyen iktidarların, çeşitli siyasal topluluklar oluşturarak ve kişilerde oluşturdukları topluluklara karşı aidiyet duygusu geliştirerek, siyasal kimliklerinde değişimler veya dönüşümler meydana getirdiği düşünülmektedir. Bu çalışmanın amacı, siyasal iktidarların kendi siyasal kültürlerini topluma benimsetmek amacıyla oluşturdukları gençlik kollarının uyguladığı propaganda tekniklerinin, kişilerin siyasal kimliklerinde değişim veya dönüşüme yol açıp açmadığını tartışmaktır. Çalışmada, Manisa ilinde Adalet ve Kalkınma Partisi, Cumhuriyet Halk Partisi, Milliyetçi Hareket Partisi ve İyi Parti'nin gençlik kolları örgütlenmelerinden ikişer üye olmak üzere, toplamda sekiz üye örneklem grubu olarak seçilmiş, seçilen örneklem grubuyla yarı-yapılandırılmış görüşmeler yapılarak bulgular elde edilmiştir. Gerçekleştirilen yarı-yapılandırılmış görüşmelerden edilen bulgular betimsel analiz yöntemiyle analiz edilmiştir. Çalışma nihayetinde, siyasal iktidarların kendi siyasal kültürlerini topluma benimsetmek amacıyla oluşturdukları siyasal toplulukların uyguladığı propaganda tekniklerinin, kişilerin siyasal kimliklerinde değişimlere veya dönüşümlere neden olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Referanslar

1. Biber, A. ve Turancı, E. (2014). Toplumsal Şeytan Üçgeni: İktidar, Hegemonya ve Propaganda. Akdeniz İletişim Dergisi. (21), s. 28-41.
2. Domenach, J.M. (2003). Politika ve Propaganda. (Çev.: Tahsin Yücel). İstanbul: Varlık Yayınları.
3. Duman, S. (2005). Kamuoyu ve Propaganda. Türk Psikoloji Bülteni. 11(37): 50-57.
4. Duverger, M. (2019). Siyaset Sosyolojisi. (Çev.: Şirin Tekeli). İstanbul: Varlık Yayınları.
5. Goffman, E. (1986). Frame Analiysis. Boston: Notheastern University Press.
6. Kart, B. (2022). Siyasal Kimlik Oluşumunda Çevreleme Tekniklerinin Etkisi: Manisa Siyasal Parti İl Teşkilatları Gençlik Kollarının Karşılaştırmalı Analizi. [Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Manisa Celal Bayar Üniversitesi.
7. Küçükoğlu, B. (2006). Milli Mücadeleden Günümüze Silahsız Terör Propaganda. İstanbul: IQ Kültür Sanat Yayıncılık.
8. Mead, G. H. (2019). Zihin, Benlik ve Toplum. (Çev. Yeşim Erden). Ankara: Heterik Yayınları.
9. Nuyan, E. (2002). Sofistler ve Retorik. Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Felsefe Dergisi. (1): 90-93.
10. Özdil, M. (2017). Kolektif ve Bireysel Kimlikler Bağlamında Sosyal Bütünleşme. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. (28), s. 383-400.
11. Qualter, T. H. (1980). Propaganda Teorisi ve Propagandanın Gelişimi. (Çev. Ünsal Oskay). Ankara Üniversitesi SBF Dergisi. 35(1), s. 255-307.
12. Sarıbay, A. Y. ve Öğün, S. S. (2013). Politikbilim. Bursa: Sentez Yayıncılık.
13. Tellis, W.M. (1997). Application of Case Study Methodology. The Qualitative Report. 3(3), s. 1-19.